Joe Lewis was pas 18 toen hij twee keer werd neergeschoten door de Nationale Garde van Ohio op zijn universiteitscampus.
Als eerstejaarsstudent aan de Kent State University in Ohio, had Lewis tijdens de middelbare school geld gespaard door op het postkantoor te werken om zijn eerste studiejaar te betalen. Hij hield van de vrijheid die de universiteit bood, en in 1970 bruiste de campus van de “opwinding om aan de vooravond van een nieuwe wereld te staan”, zei hij.
Lewis groeide op met beelden van de burgerrechtenprotesten en de oorlog in Vietnam en nam deel aan anti-oorlogsprotesten toen hij op de campus kwam.
Maar in mei escaleerde het en werd het tragisch .
Hevig gekant tegen de escalatie van de oorlog door president Richard Nixon naar Cambodja, begonnen studenten van Kent State te protesteren. Op vrijdag 1 mei demonstreerden studenten op de campus en in de hele stad Kent. De volgende dag werd het gebouw van het Training Corps van de Reserve Officers op de campus in brand gestoken – hoe de brand begon, blijft ter discussie staan – en tegen de avond riep Regering Jim Rhodes, die zich kandidaat stelde voor de Senaat, de Nationale Garde in. Die zondag noemde de gouverneur de studenten tijdens een persconferentie “het ergste type mensen dat we in Amerika herbergen.”
Op maandag 4 mei bereikten de dingen een kookpunt en waren de studenten “t alleen maar protesteren tegen de oorlog, maar ook tegen de gewapende bewakers die op hun campus zijn gestationeerd met wapens van militaire kwaliteit. Lewis was een van de naar schatting 2.000 mensen die die middag bijeenkwamen voor een demonstratie die werd geteisterd door de ‘giftige wateren van de jaren 60 die op één plek samenvloeiden’ volgens historicus Howard Means, die een boek over het incident schreef, “67 Shots: Kent State and the End of American Innocence.”
“Je had deze combinatie van naïeve studenten , een politiek ambitieuze gouverneur en een laissez-faire-administratie, allemaal diep gecompliceerd door vreselijk leiderschap in de Nationale Garde, “zei Means. Toen de Nationale Garde Lewis en zijn medestudenten beval zich te verspreiden, weigerden ze. De bewakers gebruikten traangas, maar het bleek grotendeels nutteloos vanwege de wind, en studenten th rew rotsen. Terwijl dit allemaal gebeurde, waren de belangrijke schoolbestuurders aan het lunchen, zei Means.
Toen begonnen de bewakers, minstens 60 meter van de meeste protesterende studenten, te schieten. In 13 seconden werden 61 tot 67 schoten afgevuurd. Lewis werd twee keer geraakt, vier studenten werden gedood, acht anderen raakten gewond, van wie er één permanent verlamd raakte, en het verloop van de geschiedenis werd gewijzigd.
“Ik herinner me dat ik stopte, en er was absolute stilte”, zei Lewis over de momenten na de opnamen. “Toen, schreeuwen en jammeren en chaos. Ik verloor het bewustzijn niet, ik was in een shocktoestand.”
Veel details over de tragedie zijn nog steeds onbekend, zelfs vandaag de dag. Waarom begonnen de wachters precies te schieten? Waren de bewakers die later beweerden dat ze bang waren voor hun leven de waarheid toen er zoveel ruimte was tussen hen en de studenten?
Wat bekend is, is dat de publieke opinie in de onmiddellijke nasleep grotendeels de kant van de Nationale Garde koos, maar de schietpartij versnelde de groeiende afkeuring van de oorlog in Vietnam.
“Het werd zeker heel snel begrepen als een indicatie dat dingen in de De VS – op en buiten de campus – liep uit de hand ‘, zegt Angus Johnston, een historicus over studentenactivisme die lesgeeft aan de City University of New York.
Johnston noemde de schietpartij in Kent State’ een keerpunt in de Amerikaanse geschiedenis ‘om die reden. Het rapport dat Nixon oplegde over onrust op de campus nadat het zei dat “een natie die gedreven is om oorlogswapens tegen zijn jeugd te gebruiken, een natie is aan de rand van chaos” – en dat Amerikanen de “chaos” voelden.
Dagen na de schietpartij in Kent State, op 15 mei, was er een schietpartij op het historisch zwarte Jackson State College in Mississippi tijdens een protest tegen racisme waarmee studenten op de campus werden geconfronteerd. Twee studenten werden neergeschoten en gedood en 12 anderen raakten gewond door toedoen van de politie.
De VS “liep uit de hand”, zei Johnston, in een oorlog was het niet aan het winnen, en het schoot zijn eigen studenten dood. Hoewel de tragedies van mei zeker niet de enige keer waren dat campuss*n geweld zagen, onthulden de dramatische foto’s van de schietpartij in Kent State aan het Amerikaanse publiek wat er werkelijk aan de hand was.De dood van de studenten in Ohio (die veel meer aandacht kregen dan die in Mississippi, gedeeltelijk, geloven historici, omdat de studenten die stierven in Kent State blank waren) verdeelden niet alleen een land dat al verdeeld was over de oorlog verder, maar onthulden ook dat de kloof werd onhoudbaar.
Alan Canfora, een student die het protest van de staat Kent bijwoonde, zei dat het doel van de demonstratie – een demonstratie waarvan hij nooit had gedacht dat die dodelijk zou worden – was ” om een bericht te sturen om de oorlog te stoppen. ” Canfora werd vastgelegd op een van de beroemdste foto’s van de dag, terwijl hij een zwarte vlag vasthield terwijl hij naar beneden keek naar de Nationale Garde. Hij hield de vlag vast in rouw – een van zijn goede vrienden van kinds af aan was in de oorlog omgekomen. Slechts een week voor het protest had hij een begrafenis bijgewoond van iemand anders die hij kende die stierf in Vietnam.
Means, de historicus, zei dat hij gelooft dat de boodschap van Canfora en zijn medestudenten is ontvangen. Kent State, zei hij, ‘ongemeerde Nixon’, die enkele dagen voor de schietpartij anti-oorlogsdemonstranten ‘zwervers’ had genoemd, waarop een ouder van een van de studenten die die dag waren vermoord, beroemd antwoordde: ‘Mijn kind was geen zwerver. “
Toen de inlichtingenfunctionarissen van de president geen bewijs konden vinden dat het protest werd aangewakkerd door agitators van buitenaf, raakte Nixon gefrustreerd. De woede kwam van de studenten zelf – en werd alleen maar groter.
Na de schietpartij was er een landelijke studentenstaking waarbij 4 miljoen opkwamen als reactie op de tragedie. Maar liefst 100.000 studenten marcheerden naar Washington. Toen brachten David Crosby, Stephen Stills, Graham Nash en Neil Young een maand later hun protestlied “Ohio” uit, met het refrein “vier doden in Ohio”, na het zien van de foto’s van de schietpartij. Met teksten die Nixon direct riepen, werd het lied luid en duidelijk door het land gehoord.
Een jaar na Kent State werd het 26e amendement geratificeerd, waardoor de kiesgerechtigde leeftijd werd verlaagd tot 18, wat werd gezien als een enorme overwinning voor studenten die tot dan toe te jong waren om te stemmen op politici die de oorlog wilden beëindigen maar oud genoeg waren om opgeroepen te worden.
Canfora, die in de pols werd geschoten die dag 50 jaar geleden en keert elk jaar terug naar de campus om het jubileum te vieren, is er trots op daar aanwezig te zijn ondanks de tragedie.
“We hebben geholpen de oorlog te stoppen”, zei hij.
